Het is zondag en er wordt aan de deur gebeld. Ik ben nog in mijn ochtendjas en mijn pas gewassen haar ligt in een wrong op mijn hoofd gedrapeerd. In eerste instantie zie ik niemand staan als ik vanuit de gang door de ruitjes kijk. Dichterbij gekomen ontwaar ik twee kinderen die met hun snuitjes naar boven gericht hoopvol wachten tot de deur open zwiert.
‘Mevrouw, wilt u misschien iets uit ons winkeltje kopen?’ An offer I cannot resist! ‘Natuurlijk wil ik dat…..’, hoor ik mezelf zeggen. Geef me een paar minuten dan kom ik naar jullie toe.
Ietsje verder in de straat zitten ze op de grond met op doeken allerlei klein spul uitgestald. Het meest in het oog springend zijn wel hun gezichten die vol hoop naar mij opkijken. Ze prijzen de verschillende waar vol overtuiging aan en ik koop een sticker, een pakje chocomel, een plastic krokodil met zonnebril en een ansichtkaart. De twee zijn opgetogen en er wordt mij toegefluisterd dat ik zo lief ben. Ik smelt ter plekke. Op mijn vraag of ze al veel klandizie hebben gehad betrekken de smoeltjes teleurgesteld. Nee, er is eigenlijk niemand die even stopt om iets te kopen. Alleen de buurman is langsgeweest.
Terug in huis voel ik een warm gevoel en die avond vertel ik aan tafel over het gebeuren. Dat ik me zo kan voorstellen dat deze twee kinderen de afgelopen periode het idee hebben gekregen van een winkeltje, de voorbereidingen zijn gaan treffen en met name dat ze er de vorige avond helemaal vol van moeten zijn geweest. Zo’n heel bijzonder gevoel in je buik dat ik me nog zo herinner van vroeger. Een gevoel dat je kunt hebben als iets bijzonders en verheugends op stapel staat en dat je er bijna niet van kunt slapen.
Daags na dit voorval valt mijn oog op een stukje in het nieuws: vrijdag 21 juli 2017, 12:56
Kleuter krijgt boete voor limonadekraampje
© Hollandse Hoogte
Vier overijverige handhavers hebben een vijfjarig meisje aan het huilen gebracht door haar te beboeten voor haar limonadestalletje. De kleuter verkocht glaasjes limo aan bezoekers van het Londense Lovebox Festival dat vlak bij haar huis wordt gehouden.
Dat meldt de Britse nieuwssite Sky News. Andre Spicer en zijn dochtertje opende het kraampje in de buurt van hun huis in Mile End, in het oosten van Londen. Voor een vriendelijk prijsje van 50 cent per versnapering begon het meisje vol goede moed aan haar eerste onderneming.
Het duurde niet lang of de handhavers spotten het ’illegale handeltje’ en gaven het meisje een vette prent van 150 pond (zo’n 175 euro) omdat zij handelde zonder vergunning. „Daarop barstte ze in tranen uit en riep ’Ik heb een slecht ding gedaan’”, vertelt haar vader ontdaan. De piepjonge limonadehandelaarster is vooral boos en verdrietig na het voorval. „Ze was zo trots op haar winkeltje. Heel zuur dat ze het moest afbreken.”
Een woordvoerder van het stadsdeel Tower Hamlets verklaarde dat de boete ingetrokken zal worden en dat er excuses gemaakt zullen worden aan het meisje en haar vader. „Het spijt ons dat dit is gebeurd. We verwachten dat onze ambtenaren hun gezond verstand gebruiken. Dat is hier duidelijk niet gebeurd.”
Tja, en misschien is dat nou juist het grote probleem, dat deze ambtenaren hun gezond verstand hebben gebruikt. Wat jammer dat ze zich dat hele speciale gevoel van reikhalzend naar iets uitkijken niet meer konden herinneren ... Want natuurlijk hebben zij dat toen ze jong waren ook gehad.
En ik ben blij dat ik dat gevoel nog helemaal in mij heb, dat ik me nog echt zo kan verheugen op iets dat op stapel staat. Het kan zelfs iets heel kleins zijn zoals dat ik een mooi boek heb gezien en besloten heb om het aan te gaan schaffen. Dat ik reikhalzend uitkijk naar het moment waarop ik in het verhaal mag duiken.
Eigenlijk biedt iedere dag wel meerdere momenten waar je reikhalzend naar uit kunt kijken. Het gaat erom dat je jezelf daarop richt zodat deze momenten door je kunnen worden opgemerkt in plaats van dat ze aan je voorbijglijden.
Voor het komend najaar wens ik je veel ‘reikhalsmomenten’ toe ...
Webdesign